බුදු ගුණ අනන්තයි

නිහඬ බව රජ කරන

ඒ පාළු මඟ දෙපස

සිතේ භයංකර සිතුම්

පූදවයි කළු අඳුර

බුදුන් ගුණ සිහිවෙන්න

වැන්ඳෙමි දෙඅත් එක්කොට

වෙනද නොවැදූ වැඳුම්

අද පිහිට විය රැකෙන්නට 

සෙනෙහසක මහිමය

විෂමයි කුරුරියි මේ ලෝ තලේ

ඉගෙනා ගන්නට බොහො දේ ඇතේ

සෙනෙහස මියැදී ඇති යම් දිනේ 

ඔබටත් වෙයි දිවි පුදනට පුතේ

කැලයේ ඉන්නා මහරජ මමයි

නුඹෙ අම්මා එහි මහ රැජිණයි

හිංසා කරනට කිසිවෙකු නැතෙයි

සිතනු එපා ඉන් අනතුරු වෙයි

මිනිසුන් තරමේ අපි නැහැ දරුණු

වනයට වී අපා ඉන්නේ සුවයේ

කරදරයක් කරනට නැහැ සිතේ

අපි ගැන අනුකම්වෙන් බලනු

පුත නුඹ දුව පැන කැලයේ ඇවිදා 

එනු විගසින් පිය බලන් හිඳේ

නුඹගේ නිවහන මා ලෙස හිතලා

ඇවිත් හිඳින් මගෙ තුරුලට වී

අසම්මත ප්‍රේමය

ප්‍රේමයෙන් බැඳිමුත්

සිත් තැවුල් වූයේ කිමද?

පෙර කළ පවටදෝ මෙලෙස

වෙන්ව යන්නට වූයෙ

ජීවිතය රැඳි ඇත්තෙ 

ප්‍රේමයද කැටි වී නොවෙද?

එසේ නම් ඇයි මෙලෙස

ප්‍රේමයට බාධා ලොවේ

සංස්කෘතියට හැඩ ගැසුණමුත්

ප්‍රේමයෙන් පරාජිත වීය

තවත් මෙලෙසක 

අසම්මත පෙමක් 

දකින්නට යුතුම දෝ

නිවන් මඟ

රාග, ද්වේශ, මෝහය සිත්
ඇති මිහිතල මස්තකයේ
යළි භවයක් ලැබ ගන්නට
පෙරුම් පුරණ මිනිස්සුනේ
පින් පව් හඳුනා ගන්නට 
මොහොතක් සිත යොමු කරනේ
ඒ සැණෙකින් ලැබ සිත්සුව 
නිවන් දොරටු හැර ගන්නේ......

සඳක් වෙන්න

කිණිහිරියා මල් අතර
හිනහෙද්දි නුඹ එදා

දැනුණෙ නෑ හීනෙකුදු
නුඹ යාවි මෙලෙසින් මෙදා
පන්සලේ උඩ මළුවෙ
වැන්දෙ අවසන වැඳුම්දෝ
සැඩ පහර ඔබව ගෙන යන

බවම දැනුණා නිසාදෝ
ගෙයි පහන මව වුණිද
නුඹයි එහි ආලෝකෙ
අප හට
පතනෙමි දහස්වර නැගණියේ
අද වෙන්ව ගිය නුඹට
හැකිවෙන්න හැමකල්
රෑ අහස බබළන්න

කොන්දොස්තර මහතා

රෝද හතර කැරකුණාට

මගියන් ගොඩවැදුණු ලෙසට

බැහැ රියදුරු මහත්මාට

සුක්කානම කරකවන්න

උදේ දවල් රෑ නොබලා

නෙත් දෙක හරිහැටි බලලා

මගිය දොරෙන් ගලවගන්නෙ

ජීවිත රැක ගන්නනේ

නඟින බහින මගී පෙළට

විටෙකදි දොස් පැවරුවාට

උණුවන හදවත ඇති ඔහු

අත්තම්මව බස්වවන්නෙ

ඉතිරිය රුපියලයි කියා

දෙන්නට අදි මදි කළාට

මදිවන රැපියල් දෙකකට

නැහැ මගියට දොස් නගන්නෙ

පාරෙ සිටින මගී පෙළම

බස් රථයට නග්ගාගෙන

සවස් කළට ඇණුම් බැණුම්

අසයි පුංචි නෝනලාගේ

ඇස් රතු කරගෙන නොඉදා

විටෙකදි සිනහව පතුරා

බස් රථයේ මගියා හට

රැකවරණය ලැබ දෙන්නේ

ගිහින් එනකං....

නෙත කඳුලු බිඳුවයි
ගලා හැලෙනා ලේ ධාතුවයි
අතර කරනා සටනකයි
අද මගේ දිවි ගෙවෙන්නේ
ගෙවන ජීවිත අරුත් ⁣ඇති දා
සඳ නැඟෙයි අමාවකදාත්
නුඹයි මගේ සඳ
දිවිය ඇති තුරු
රැක ගනිමි සටනෙහි වැදී
සත් දවසකින්
කියා නිම කළ
නොහැකි පෙම අද
හඬයි පෙරමං බලා
යන්න අවසර
දෙන්න මට අද
නු⁣ඹෙ සිනහවෙන්
සරසවා මා